ای فروغ ماه حُسن از روی رخشان شما

آب روی خوبی از چاه زنخدان شما!

عزم دیدار تو دارد جان بر لب آمده

باز گردد یا برآید؟ چیست فرمان شما؟

□

ای صبا! با ساكنان شهر یار از ما بگوی:

" کای سر حق نا شناسان گوی ومیدان شما!

گرچه دوریم از بساط قرب، همت دور نیست

بنده ی شاه شماییم و ثنا خوان شما.

عمرتان باد و مُراد، ای ساقیان بزم جم!

گر چه جام ما نشد پر مِی به دوران شما."

□

 ای شهنشاه بلند اختر! خدا را، همتی

تا ببوسم همچو گردون خاك ایوان شما.

كس به دُور نرگست طرفی نبست از عافیت،

بهْ كه نفروشند مستوری به مستان شما.

بخت خواب آلود ما بیدار خواهد شد مگر،

زانكه زد بر دیده آب از روی رخشان شما.

كِی دهد دست این غرض، یا رب! كه همدستان شوند

خاطر مجموع ما، زلف پریشان شما؟

با صبا همراه بفرست از رُخت گل دسته ای

بو كه بویی بشنویم از خاک بستان شما.

می كند حافظ دعایی، بشنو آمینی بگو:

" - روزی ما باد لعل شكرافشان شما! "